Let Me Fade

                                                                                                                                           >Umilacz<

Chłopak nie mógł znaleźć sobie miejsca w całym tym małym pomieszczeniu, który był jego pokojem w porcie. Ale również nie mógł wyjść na dór przez szalejący na dworze deszcz. W takie dni nawiedzają widma przeszłości każdego z nas...

                 -Która to już Inkwizycja?- starszy mężczyzna pod pięćdziesiątkę, zaśmiał się trzęsąc swoim brzuchem. Branwalather tylko skinął głową i ponownie wskazał na jego karczmę- Nie ma w tym nic śmiesznego. Z rozkazu Świętego Kościoła, mam przeszukać pańską karczmę i zabić każdego magicznego osobnika- chłopak patrzył przed siebie. Wybił tą formułkę na pamięć. Dobrze wiedział iż gospodarz skrywa co najmniej sześć magicznych istot. Sześć! To była obraza Świętego Kościoła. Mężczyzna westchnął głęboko i obniżając głos odpowiedział- Co oni wam zrobili? Przecież też są po części ludźmi- położył swą masywną dłoń na ramieniu młodszego Inkwizytora- A więc jak? Odpuść ten jeden raz synu- chłopak prychnął i strząsnął jego dłoń ze swego ramienia. Minął go w drzwiach i powiedział ozięble- Brać go, zostaje oskarżony o pomoc wrogom. Wykonanie wyroku za dwie godziny- gospodarz zatrząsł się gdy dwóch innych Inkwizytorów złapało go w żelaznym uścisku. Wyrok mógł być tylko jeden; śmierć. Tymczasem Branwalather wchodził już po schodach do góry cicho mamrocząc święte słowa do walki- „Posłałeś mnie abym zabił nasienie szatana”- otworzył pierwsze drzwi z kopa i zabił znajdującą się w środku młodą kobietę. Nawet jeśli była nie magiczna, nie można było ryzykować. I tak każde drzwi po kolei z nową pieśnią na ustach. Przy ostatnich drzwiach nawet się zawahał. Biła od nich naprawdę potężna moc. Wyjął swój błyskacz, aby w razie potrzeby porazić istotę. Otworzył drzwi jak pozostałe z kopa. Ujrzał kobietę wpatrującą się w okno. Powiedział chłodno- „Daj mi sił do walki z tym co plugawe i złe”- w tym momencie kobieta odezwała się niezwykle ciepłym głosem- Co plugawe i nieczyste? A czy my kogoś zabijamy? Czy zarzynamy wkoło innych jak wy to robicie?- chłopak wycelował w nią błyskacza. Powiedział spokojnie- Me zadanie to poświęcenie, obowiązek i przywilej- kobieta nagle zniknęła i pojawiła się zaraz przed nim stykając się prawie swoim nosem o jego nos. Uśmiechając się ciepło odparła- Dlatego zabiłeś cenne Ci osoby?- ciemnowłosy zadrżał. Wiedźma. Czyta w jego wspomnieniach… Zagryzł ze wszystkich sił zęby i obrócił dłoń z błyskaczem celując wprost w jej żebra. Ona pokiwała przecząco głową. W jednym momencie Branwalather nie mógł się ruszyć. Praktycznie warcząc odrzekł wpatrując się jej w oczy- „Oto Panie wróg nieopisany, pomóż mi go zgładzić ku Twej chwale”. -Kobieta zaśmiała się donośnie i odparła ciepło- Syczysz i jeżysz się niczym kot~ A więc i Nim bądź- powiedziawszy pocałowała go. Chłopak poczuł niezwykły ból w skroniach. Po chwili mógł już się ruszać, więc bez chwili wahania wystrzelił z błyskacza. Przy zerowej odległości od lufy, wiedźma padła od razu martwa, z wielką dziurą w miejscu lewego płuca. Chłopak tym czasem zachwiał się i upadł obok niej na podłogę. Wpatrywał się w jej puste oczy i ciepły uśmiech. Wkrótce stracił przytomność. Obudził go zapach dymu. Otworzył oczy i z przerażeniem stwierdził iż nadal znajduje się w gospodzie, która teraz została podpalona. Ale dlaczego go nie wyciągnęli?! Spróbował wstać lecz czuł się naprawdę dziwnie i ociężale. Postanowił zawołać kogoś na pomoc. Nabrał powietrza w płuca i krzyknął. Lecz zamiast wezwania usłyszał głośnie miauknięcie. Otworzył szerzej oczy i wstał na czterech łapach. Wpatrywał się w nie z przerażeniem, ciągle w głowie powtarzając mantrę „Panie pozwól mi pokonać złe siły i stanąć na powrót do walki”. Udało mu się uciec z płonącego

budynku. Wiedział iż nie ma w takiej postaci szans tłumaczyć się, skoro i tak wezmą go za zwykłego kota. A więc uciekł w las. Chciał jakoś dotrzeć do głowy Świętego Kościoła, ale w tej postaci? Nawet gdy zamienia się w człowieka, to uszy i ogon naprawdę zdradzają iż jest.. właśnie czym? W ciągu swej podróży wielokrotnie podchodził do samobójstwa. Skoro jest istotą magiczną to czyż nie tak powinien postąpić? Dążył cały czas do jednego miasta. O którym było dosyć często wspominane w dokumentach i raportach. Do miasta, które go w szczególności niepokoiło. Sam pisał wiele pism do Ojca Świętego aby szturmem je wziąć ze względu na ilość magicznych istot. Lecz zawsze zostawał wzywany do gabinetu, a Najwyższy uśmiechając się ciepło odpowiadał iż lepiej jest tak jak jest, iż taka jest wola Pana…

             

     

Potrząsnął głową budząc się. Zwykły sen. Zeskoczył ze swojego łóżka w postaci kota, przeciągając się przy tym. Już był trochę w Norrheim. Zmienił się. Wiele osób wpłynęło na to w mniejszym bądź większym stopniu. Ważne iż żył..

                                      

                                          „Me życie składam w twe dłonie Mój Miły Panie”

Nazywa się Branwalather Eixcyt Naindalin Sekan lecz podaje się jako Kot. Nie chce swego imienia i nazwiska nawet wymawiać gdyż wie iż jest ono zaszczytem dla Kapitana Pierwszej Szturmowej Jednostki Kościoła Świętego. Dla niego, ten zaszczyt i honoryfikacje były wszystkim. Teraz jest zmiennokształtnym. Kotem na dodatek. Jednakże przez ten cały rok i jego myślenie zaczęło się zmieniać. Teraz, bez zbroi Zakonu i bez oręża, bez problemu może wnikać w tłum magiczny. Przekonał się iż nie są do końca tacy, jak reprezentuje ich Święty Kościół. Nie są bestiami. Są w połowie ludźmi. Chciał kiedyś porozmawiać o tym z Ojcem Świętym, lecz po rozmowie z pewnymi istotami magicznymi, porzucił ten cel. Szuka teraz sensu, czy też bardziej można rzec iż celu w swym życiu jako istota magiczna. 

                                                      „Panie dodaj mi sił w tych mrocznych czasach”

                Często znika. Od po prostu, nie czuje się zobowiązany tłumaczyć się komukolwiek z tego gdzie znika czy też co wtedy robi. Nie ma przyjaciół. Ludziom woli nie ufać gdyż nie każdy stanie w jego obronie, natomiast magiczne istoty… faktem jest iż sam nim jest. Ale jak zaufać istotom które zabijał i o których słyszał tyle strasznych historii? Na początku dokuczało mu to niemiłosiernie: samotność. Jednak z czasem zaczął ją lubić. Co prawda, zapewne lepiej podróżowało by się chociażby z jednym towarzyszem; gdyby się znalazł taki któremu potrafił by zaufać… Zawsze czujny. Słucha uważnie nie tylko osoby z którą rozmawia ale również odgłosów w koło, dzięki swoim kocim uszom. Nigdy się nie poddaje, chociażby nie wiadomo jak w przegranej pozycji się znajdował. Nie zna umiaru-szczególnie w pyskowaniu lub mówieniu wprost co sądzi. Od czasu do czasu lubi powtarzać cicho pod nosem, Święte Sentencje; pamięta je i chce pamiętać nadal- to one dodają mu sił. Przez swój nie wyparzony język i  pakowanie się tam gdzie nie trzeba, wiecznie chodzi zabandażowany. Uśmiecha się zawsze; choćby nie wiadomo jak bardzo byłby smutny. Jest w mieście od niedawna a już próbuje coś zdziałać. Często ostrzega domostwa na skraju miasta lub we wsiach obok przed spieszącymi do nich pojedynczymi jednostkami Inkwizytorów. Sam nie wie dlaczego to robi. Niektórzy, którzy dostali drobną pomoc od niego, w tej czy innej postaci, zawsze mówią: Ciemny kot- nowy znak szczęścia!

                               „Niech Cię prowadzi ręka boska- abyś szczęśliwie wrócił do domu”

                Chłopak, 24 lata, 178cm wzrostu, wygimnastykowany i zwinny, półdługie ciemne włosy. Kolor oczu zależny od nastroju, od ciemnej zieleni niczym środek puszczy po jasną zieleń oświetlonej łąki. Źrenice rozszerzają się i zwężają w razie potrzeby, lecz także gdy nad czymś myśli lub wyczuwa zagrożenie czy też czegoś się boi i tak dalej. Bandaże czy też inne opatrunki, wszędzie, na rękach, na nogach, na szyi, czasami cały zabandażowany a czasami chodzi z bandażem na przykład tylko wokół nadgarstka. Biseksualny- tak przynajmniej utrzymuje; nigdy nie miał okazji sprawdzić tej teorii. Lubi najbardziej to co każdy kot-mleko i ryby- można by rzec iż to jego pięta achillesowa. Kocimiętka działa na niego jak narkotyk. Ma swój notesik w którym zapisuje gatunki i imiona poznanych istot magicznych; kataloguje je. Niektóre podziwia a niektórych naprawdę się boi. Lubi zbierać kwiaty od kiedy wiedźma zamieniła go w kota- nie wie dlaczego ale uważa iż to po prostu zwykła złośliwość losu. Śpi gdzie popadnie w postaci kota: strychy, wycieraczki, parapety. Nie jest to może wygodne, ale nie lubi się komukolwiek narzucać. Za coś musi jednak kupować jedzenie więc jak na razie dostarcza ważne listy i telegramy w obrębach miasta- zazwyczaj niesie wiadomości z portu. Lecz także donosi małe paczki. Czasami jeszcze gubi się w mieście, ale szybko odnajduje właściwą drogę. Potrafi słuchać i zapamiętywać, więc jeśli ktokolwiek szuka informacji  na jakikolwiek temat; kieruje się właśnie do niego. Teraz często nazywa port swym domem; co jest po części prawdą. Każdy rybak który tam pływa, wie dobrze kto to "Kot". Często chodzi do kościoła, aby pomodlić się i wypytać księży, by dodać sobie samemu otuchy i woli życia. Płaszcz z kapturem i chowanie ogona ułatwia mu to zadanie.

Aktualnie zostawił swój doczesny cel życia. Próbuje odnaleźć się na nowo, z nowym życiem jako istota magiczna. Jednak nadal wierzy w Święte Sentencje czy też Modlitwy. Lecz oczywiście rozumie je na swój sposób. Nadal stara się iść drogą Pana, nie w sposób jaki nauczał go Zakon. 

„Tobie oddaję całe swe życie, do Ciebie uciekam się po Twą łaskę, dla Ciebie przelewamy krew bezbożników, o Tobie śpiewamy chwalebne pieśni, Panie Przenajświętszy wesprzyj więc swych sług w słusznej walce”

(Chętny na wszelkie wątki w komentarzach~ Proszę także zgłosić wszelkie skargi lub niedomówienia. Za które z góry przepraszam.)