Här magi är i luften.

                                                                   Raisha Anneroth.


                                                                   Velsignet med magi. 

 

Urodziła się w małym miasteczku jednego z najbardziej rozwiniętych rejonów Europy. Mimo że miała jeszcze brata, dla rodziców nigdy nie była ciężarem. Ojciec był bankierem, matka zajmowała się domem i dziećmi. Dziewczynce przeznaczyli chłopca, naturalnie z szanowanej rodziny. Pobrali się w odpowiednim wieku…

Nie, nie. Z grubsza tak powinna wyglądać każda historia.  Powinna. Ale w przypadku Raishy sytuacja od początku przedstawiała się… inaczej. Zupełnie.

Odległa, zimna północ. Mimo że od pewnego czasu tamtejsze państwa zaczęły się rozwijać, odrzucając barbarzyństwo, w umysłach zamieszkujących je ludów pozostały pewne… anomalie. Część ludzi wybrała niemalże koczownicze życie na uboczu. Większość z nich miała ku temu swoje powody.

Dzieci po urodzeniu nadal badano. Córki niewolnic lub kaleki pozostawiano w lesie, by stawały się pożywieniem dla dzikich zwierząt. Nawyk, którego nie wyzbyto się po setkach lat. 

 Raisha jednak była zdrowym, silnym dzieckiem, a jej matka z niewolnikami nie miała nic wspólnego. Wręcz przeciwnie- należała do zamkniętego klanu kobiet obdarzonych umiejętnościami władania magią, co stawiało ją na wysokiej pozycji wśród tych osób, które trzymały się na uboczu. Tamtej nocy, kiedy przyszła na świat, nad lasami można było dostrzec ogniste łuny. Wiedźmy świętowały- wreszcie urodziła się dziewczynka, na dodatek z niemałymi predyspozycjami do władania magią. Wreszcie urodził się ktoś, kogo można było nauczać.

 A potem papież wysłał w świat nowe zastępy swoich psów.

 Początkowo Inkwizycja nie stanowiła tak wielkiego problemu. Wysłannicy Świętego Officium potrzebowały czasu, by przebrnąć przez ciemne bory i śniegi północy. W tym czasie Raisha dorastała, pod czujnym okiem matki i innych wiedź szkoląc umiejętności nie tylko posługiwania się magią, ale także życia w zgodzie z naturą. Podczas gdy w miastach dziewczynki w jej wieku albo z pogardą patrzyły na każdego rówieśnika i objadały się słodyczami, albo trafiały do domów publicznych, by zaspokajać chore żądze mieszkańców, ona zapuszczała się w niebezpieczne głębiny lasów. Nawiązywała kontakt z drzewami i istotami mieszkającymi wśród nich.

 Nie zapisało się w jej pamięci, dlaczego pewnej nocy matka obudziła ją i kazała biec za sobą. Być może miała zbyt mało lat. Albo... celowo chciała zapomnieć. Miała jedynie świadomość tego, że razem opuściły osadę, ukrywając się pod płaszczem ciemności. Pamiętała, że później przez kilka lat przenosiły się z miejsca na miejsce, nie opuszczając lasów. Powoli zaczynała rozumieć, a może przeczuwać, co się dzieje.

 Nie pytała, co stało się z „ciociami”. Kontynuowała ćwiczenia, ograniczając jednak moc zaklęć. Pewnego dnia wszystko, czego się nauczyła, miało być wystawione na próbę. Mężczyzna, którego spotkała podczas zbierania ziół, tak naprawdę nie wyróżniał się niczym. Jednak dla nastolatki do tej pory odseparowanej od przeciwnej płci, która nie znała nawet swojego ojca, był ideałem. Pamiętała o przestrogach matki i, jak sądziła, nie zdradziła się z niczym. Jednakże niewiele młodych panienek biega po lesie w poszukiwaniu ziół, wcale nie bojąc się dzikich zwierząt które przy nich zachowują się jak udomowione pupilki. Za to wszystkie są łase na komplementy i pieszczoty. A udobruchanego pieska łatwo podejść.

 Jakież było jej zaskoczenie, kiedy wieczorem drzwi do jej leśnego domku z hukiem uderzyły o ścianę, a przez próg przeszedł ten sam mężczyzna. Tym razem w charakterystycznym płaszczu i kapeluszu, z drapieżnym uśmiechem na twarzy. Jej matka nie zdążyła zareagować, o niej samej już nie mówiąc. Przegrała pierwszą, najważniejszą próbę, co uświadomiła sobie przywiązana do łóżka, kiedy zapach dymu drażnił jej nozdrza, a w uszach wibrował krzyk matki.

 Ten Inkwizytor mimo wszystko okazał się idiotą. Dziewczynkę zostawił w płonącym domu, przywiązawszy ją do łóżka zwykłymi sznurami. Może kierowały nim jakieś osobiste pobudki, może nie potrafił wyczuć w niej magii. Nie zdążył jej tego powiedzieć, kiedy spotkali się po latach. Tym razem w jego domostwie. Tym razem role się odwróciły.

 To był początek. Kolejne lata zmusiły ją do tułaczki po świecie. Pierwsze pięć było odrzuceniem wszelkich wpajanych wcześniej zasad i północnej wiary, którą obecnie praktykuje jako jedna z ostatnich. Zachłysnęła się wolnością i brakiem ograniczeń. Na ten temat nie rozmawia niemal z nikim, uważając ten okres za szczególnie okrutny i godny wstydu. Kvinner, hekser ... alle det samme.

Pogłębiała swoje umiejętności z zakresu zielarstwa, magii i sztuki uzdrawiania, a że była osobą oczytaną, niemal wszystko stało przed nią otworem. Potrafi dość zręcznie posługiwać się sztyletami, kilka razy używała szabli i krócic, jednak bardzo wiele brakuje jej w tej dziedzinie do doskonałości. Magi fremfor alt!

Nigdy nie ustatkowała się do końca, podróżując od wsi do wsi, unikając miast i nie ujawniając swojej profesji. Wszak niełatwo ostatnimi czasy uniknąć stosu.

Szczególnie jeśli jest się młodą kobietą o nietypowej urodzie, podróżującą na ogromnym ogierze. Bajają nawet, że jego ciało pokrywają żarzące się błękitem znaki wypalone przez samego diabła. Szczególnie, jeśli w każdej opuszczonej przez nią wiosce dochodzi do rozpadu jakiegoś małżeństwa, jeśli nawet nie do mężobójstwa. Ale czego można oczekiwać od mężczyzn spragnionych przygody i otumanionych jakby północnym wiatrem?

   

• Raisha Fitris Anneroth • 22 lata • Człowiek • Wiedźma •

 

[Velkommen, jakby powiedziała to Rai.

Wszystkie obcojęzyczne słowa pochodzą z języka norweskiego lub szwedzkiego.

Przywiązanie postaci do wątków północy i Germanii opierają się na moich zainteresowaniach.

Jestem chętna na absolutnie każde powiązania i wątki o wszelakiej tematyce, nie musicie pytać.

Preferuję długie i zawiłe wątki.

GG udostępniam, wystarczy poprosić.]