Hopeful prayer

-Euphorio...- mruknęła stara kobiecina, przywdziana w habit, wyciągając suchą rękę do młodej zakonnicy. Ona widziała już śmierć stojącą nad starowinką. Tym razem nie uśmiechała się do niej. Może to i lepiej, przynajmniej Euphoria wiedziała, że Śmierć sobie z niej nie kpi.

-Nie mów. Tylko sprawiasz sobie ból- odparła młoda siostra i zacisnęła lekko szczupłe palce na starczej dłoni, mając wrażenie, że zaraz się rozsypie.

-Ponoć gwiazdy spełniają życzenia. Ponoć mówią o przeszłości. Ponoć między nimi toczy się walka o losy świata... Euphorio, czemu w takim razie milczysz?- zapytała przeorysza, chcąc przed śmiercią spojrzeć w niebieskie oczy siostry zakonnej i ujrzeć w nich prawdę.

-Ponieważ Gwiazdy milczą, siostro- odparła, patrząc na nią wytrwale i bez strachu. W mądrych oczach starej kobiety widziała, że wie.

-Przykro mi, że musisz się ukrywać. Jesteś urocza i młoda. Na pewno urodziłabyś wielu synów- Euphoria słuchała w skupieniu najprawdopodobniej ostatnich słów przeoryszy zakonu. Gwiazdy nie miały żalu. Gwiazdy godziły się na swoją egzystencję. 

-Śpij, siostro- uklęknęła zawijając habit pod kolana.- Niech do snu tuli cię śpiew Aniołów. Obudź się wśród Gwiazd- złożyła delikatny pocałunek na umierającej dłoni. 

Siostro Tereso.

Mogłabym do Ciebie mówić, mogłabym się z Tobą zobaczyć, a jednak wiem, że nam obu sprawiłoby to ból. Śmierć jest bowiem czymś nienaruszalnym i świętym, o ile zostało cokolwiek świętego na tym przeklętym świecie. Nauczyłaś mnie żyć tym, co otrzymałam wraz z ponownym przyjściem na ziemię, więc winnam Ci wyjaśnienia.

Gwiazdy nie spełniają życzeń. Gwiazdy milczą o przyszłości i nie rozpamiętują przeszłości. Schodzą na ziemię niczym łuna światła, niejednokrotnie mylone z Aniołami, często uważane za Demony. Mają zadanie, każda swoje. Moje mnie przerosło. 

Patrzyła na Jego śmierć, czując jak w jej żyłach wrze ogień. Głęboki ból rozdarł to niedoskonałe ludzkie ciało. Jego krew trysnęła pod naciskiem wampirzych kłów. Nie zdążyła. Natura nie pomogła. Burza nie przybyła na wezwanie, wiatr się nie zerwał, światło nie rozbłysło. Sylwetka zimnego ciała odbiła się w jej oczach. Rozpaczliwe spojrzenie utkwiło w żarłocznych oczach wampira. Cofnęła się przerażona, opierając o jedną z kolumn rzymskich term. 

Był to rok 33 po Chrystusie. Rzucił się na mnie, przypierając do ściany. Uderzyłam potylicą w chłodny marmur. Myślał, że popłynie krew, ale... Widzisz siostro, Gwiazdy nie mają krwi. Nasze serca nie biją, a wypełnione są światłością. Przynajmniej dopóki nie jesteśmy skazane na porażkę. 

W momencie uderzenia nastała ciemność. Czuła bliskość tego przeklętego stworzenia, nie widząc w nim człowieka. Jego czujny węch dał mu znać, że Euphoria nie posłuży mu dziś za kolację. Zniknął tak nagle, jak wcześniej się pojawił. A ona... A ona ujrzała samą Śmierć, z którą poczęła rozmawiać. Ujęła w swoją jasną dłoń trupią rękę i przyłożyła sobie do serca. 

-Ocal go, a będę twoja- propozycja paktu z samą Śmiercią nie była tak absurdalna jak może się wydawać, biorąc pod uwagę, że za dopuszczenie do Jego śmierci, czekał ją najokrutniejszy los, jaki może spotkać Gwiazdę.

Za niewykonanie zadania czekała nas kumulacja całej energii i wieczna egzystencja jako to, co widzisz co noc na nieboskłonie. To dlatego patrząc w gwiazdy nie możesz oprzeć się poczuciu nostalgii. Bo każda kiedyś żyła. Każda zawiodła. Każda ma swoją historię, o której Ci mówi, a Ty nie słuchasz. Kasjopeja, Syriusz... Oni wszyscy.

Śmierć zacisnęła palce na dłoni Gwiazdy. Oczy Euphorii pociemniały całkowicie i zdawać by się mogło, że z jej ciała zniknęła cała światłość, którą wcześniej niemal emanowała jej sylwetka. Serce opustoszało na ułamek sekundy. Spojrzała w niebo ogromnymi, przerażającymi w tym momencie oczami. Krzyknęła. Stała się Gwiazdą Śmierci.

I tułałam się, rozmawiając ze Śmiercią, ruchem dłoni wzbudzając wiatr, tańcem wołając deszcz, a śpiewem burzę. W stanach euforii, nad którymi do dziś nie panuję, wyglądam jak w transie. Jakby mojej duszy nie było w tym ciele. Jakbym latała. Jakbym była opętana, albo święta. Miałam sporo szczęścia, że włożyłam habit zanim zostałam oskarżona o czary. Teraz przynajmniej Inkwizycja uzna, że rozmawiam z Bogiem, nie ze Śmiercią. Że jestem święta. 

Euphoria

Gwiazda Śmierci, ukrywająca się pod

 habitem siostry zakonnej

Wiek nieznany

Na co dzień wędruje między szpitalnymi łóżkami, będąc niezwykle odporną na choroby, choć o słabej sile fizycznej, istotą. Jej ciało zasłania długi habit, a długie, brązowe włosy ukrywa pod chustą. Jedną z ciekawostek jest fakt, że już od kilkudziesięciu lat namiętnie zmienia zakony, nie chcąc rzucać się w oczy i w żadnym nie złożyła ślubów.

Euphoria jako Gwiazda nie posiada krwi. Jej osoba emanuje przyjemnym ciepłem i rodzajem swoistego zrozumienia. Jest cicha i poważna, a przede wszystkim skryta, choć nie robi tego celowo. Wpada w transy niewyjaśnionej euforii, podczas których śpiewem i tańcem zmienia pogodę w najbliższym otoczeniu. Mówią, że to objawienia, że jest błogosławiona. Jednak tylko sama Śmierć decyduje o tym, co chce Gwieździe powiedzieć. Najczęściej Kostucha pojawia się na oczach Euphorii tuż za plecami śmiertelnika, który ma niedługo umrzeć. Bóg jeden (i Śmierć) wie czemu właściwie daje taki znak. 

Przyjaciółka Kostuchy, święta wariatka, mądrze potępiona, gwieździście ludzka. Euphoria.