Niespokojna dusza we mnie jest...

Eluari

104 lata - w skali salamander to dopiero wejście w dorosłość, takich zbyt poważnie się nie traktuje...

Dostarcza zioła i inne składniki do leków i mikstur na zamówienie, w końcu po latach wędrówek po puszczach, bagnach i innych niegościnnych miejscach zna się na nich doskonale, poznała też sposoby jak się do nich dostać. Z jej usług korzystają alchemicy, uzdrowiciele i pracownicy szpitala w Norrheim, jedynie do niejasnych eksperymentów magów o wątpliwej reputacji stara się nie przykładać ręki. Bo i po co ściągać na siebie kłopoty, skoro i bez tego życie nie jest łatwe...


Trudno powiedzieć, co właściwie wygnało młodą salamandrę z rodzinnego Griakhanu, kraju pustyń i wulkanów. A stało się to stosunkowo wcześnie, ledwie Eluari nauczyła się podróżować, kierując się znakami nieba i ziemi. Mówili niej "niespokojna dusza", żartowali na temat tego, czego może poszukiwać, ktoś wyraził nadzieję, że jak dorośnie, przejdzie jej i powróci do twardego, ale spokojnego życia, wśród mało urodzajnych ziem i palących promieni słońca.

Los nigdy nie był łaskawy dla tych wytrzymałych krewniaków smoków, nigdy dłużej niż ćwierć pokolenia plemiona nie posiadały własnego skrawka ziemi. Salamandry wędrowały tak, jak nakazywała im zmieniająca się pustynia, gdy wiatry grzebały pod piachem ich domy, nigdy jednak nie myślały o opuszczeniu niegościnnego Griakhanu. Kochały wiernie ten zakątek świata, w którym czas zdawał się płynąć znacznie wolniej niż gdzie indziej, kochały spokój, jaki zapewniało im małe zainteresowanie innych narodów tymi terenami. Czuły dumę z tego powodu, że Słońce, dla nich najwyższy bóg dający życie i śmierć, pozwalało im pozostać w kraju, nad którym miało tak bezwzględną władzę.

Eluari, jako nawykła do ciężkich warunków, wędrowała niestrudzenie kilkadziesiąt lat, w czasie których doskonale poznała naturę i nauczyła się szacunku do jej potężnych sił, zyskała też wiedzę, z której obecnie czerpie korzyści i która stanowi źródło jej skromnych dochodów. Zainteresowana krainami tak odmiennymi od rodzinnych stron, tymczasowo osiedliła się w Norrheim, gdzie szybko znalazła klientów. Cierpliwość i pracowitość pozwoliły jej uskładać oszczędności, za które zamieszkała w niewielkim domku w portowej dzielnicy. Z mieszkania w takim sąsiedztwie czerpie korzyści w postaci najnowszych wieści z dalekich stron i możliwości skupowania od powracających z dalekich wypraw marynarzy towarów pochodzących z innych części świata.
Jest tolerancyjna dla różnorodności kultur, z którymi się styka, z rosnącym niepokojem obserwuje jednak umacniającą się pozycję wyznawców Świętego Kościoła. Jako istota z natury pacyfistyczna, nie popiera działalności sług papieża, ich metody "krzewienia wiary" budzą w niej zdecydowany sprzeciw.
Pozostaje wierna wierze swoich przodków, najwyższą czcią otacza Słońce, ma szacunek dla każdej istoty, darzy respektem nieprzewidywalne żywioły. Jest wegetarianką, nie wyobraża sobie, że dla własnego nasycenia miałaby odebrać życie jakiejś bezbronnej istocie.
Eluari nie wiąże z Norrheim całej swojej przyszłości, ma świadomość czekających ją wieków życia, w czasie których zamierza doświadczyć i poznać jak najwięcej. Chwilowo nie planuje zmiany miejsca, ale kto ją tam wie, co do tej niespokojnej głowy strzeli...

Jak wszystkie salamandry posiada odporność na ogień, trucizny i choroby, oraz duże zdolności regeneracyjne. Zwinność i wyczucie równowagi pozwoliły jej opanować techniki walki wręcz, broni używa bardzo niechętnie, najczęściej jest to krótki sztylet. Nie atakuje, zabije jedynie w obronie własnej albo bliskich. Zwykle opanowana, w sytuacjach, kiedy musi pomścić czyjąś krzywdę, staje się bezlitosna i zawzięta.






[W ogóle nie podoba mi się ta grafomania powyżej, ale już najwyższy czas, żebym kartę opublikowała, więc daję na razie to. Pewnie z milion razy to zmienię, więc błagam o cierpliwość i wyrozumiałość.]