Z krwi bóstwa moja dusza, z ognia ciało.

Imię: Ravenika
Wiek: 89 lat, choć wygląda na najwyżej 22.
Rasa: Shavri Zaresh
Profesja: Zabójca

 <Muzyka>

Z krwi bóstwa moja dusza, z ognia ciało.

                Po dawnych bogach, nawet tych zapomnianych od wieków zawsze pozostaje jakiś ślad. Tajemniczy symbol, ruiny świątyni, zwoje zapisane przez kapłanów, gnijące głęboko w podziemnych lochach.

Kropla krwi na obrośniętej mchem skale.

Gęsty las niemal całkowicie zasłonił starożytne miejsce kultu. O bóstwie które było tam czczone już nikt nie pamiętał, kości wyznawców dawno zmieniły się w kurz i pył. Jedynie zniszczone mury, kamienna posadzka, którą rozsadziła natura swoją powolną, lecz nieugiętą siłą pamiętały energię tego miejsca. Stanowcze, powolne kroki, gorący oddech unoszący się w powietrzu, ciepło dłoni dotykającej murów. Pojawiał się zawsze, kiedy świątynia była już pusta, ciesząc wzrok darami, jakie przynosili jego wyznawcy. Nigdy nie podniósł na nich ręki, otaczał opieką i dlatego go czcili. Był dobrym bóstwem, które rosło w siłę za każdym razem, kiedy wiarę jego przyjmowała kolejna istota.
                Ten świat był piękny. Niedostępny dla niegodziwców, przyjazny każdemu, kto miał czyste intencje. Mógł odzwierciedlać raj w który wierzyli ludzie, jednak ci nie mieli nawet pojęcia o istnieniu tego wyjątkowego miejsca. Znajdował się w zupełnie innym czasie i przestrzeni. Urodzajną ziemię oświetlały dwa odległe słońca, a ogromny księżyc rozświetlał błękitem noc. Wszystko tam miało żywszą barwę, intensywniejszy zapach, bardziej miękkie bądź twarde, szorstkie lub aksamitne. Ogień palił bardziej, powietrze czystsze i pełniejsze, woda orzeźwiająca. To właśnie sprawiło bóstwo ukochane przez swoich wyznawców.

                Jednak wszystko we wszechświecie, bez względu na to jak bardzo różnią się poszczególne światy musi zachować równowagę. Było też inne bóstwo, trawione przez zazdrość, roznoszące śmierć i zniszczenie. Niegodziwość płonęła w jego sercu, jedyne czego pragnął, to władzy jaką posiadał jego brat. Nie rozumiał Prawdy rządzącej światem, ukrywając się w ciemnościach chciał zgłębić tajemnicę, a im bardziej tego próbował, tym bardziej wymykała mu się z rąk. Ogarnięty wściekłością niszczył dzieło dobrego bóstwa, a wszystko czego dotknął umierało. Zło starło się z dobrem, jednak dobro nie mogło zwyciężyć z siłą wściekłości mrocznego bóstwa.
                Deszcz dotknął wyschniętej ziemi. Wraz z nią upadły na nią szkarłatne krople krwi bóstwa. Opadły delikatnie na pokryty mchem kamień, a w nich tkwił uwięziony głos, niczym owad w bursztynie. Szeptał proroctwo. Zapowiadał przybycie istoty, która będzie niszczyć  ślady działania złego bóstwa, które po zniszczeniu krainy swojego brata przeniosło się na Ziemię. Ślad dobroci po bóstwie, które pragnęło dobra, szczęścia innych istot.
Bo zawsze zostaje ślad po bóstwie. Nawet tym najdawniejszym, zapomnianym.
Kropla krwi na obrośniętej mchem skale.

Shavri Zaresh

               

Kiedy znalazł ją nagą, zakrwawioną na pogorzelisku, gdzie dzień wcześniej pożar strawił ogromną część lasu nie wiedział co ma o tym myśleć. Zabrał ją jednak do domu, ubrał, nakarmił i dał schronienie. Próbował dowiedzieć się kim jest, jednak dziewczyna nie wypowiedziała ani słowa odkąd ją znalazł. Wydawała się zagubiona, jakby nie z tego świata. Każda rzecz ją ciekawiła, czasem przerażała. Uczyła się jednak bardzo szybko, po paru tygodniach pomagała mu w polu, przygotowywała posiłki. Po następnych tygodniach w końcu usłyszał jej głos, jednak nie do końca tak, jak się tego spodziewał. Jej usta wciąż nie poruszały się, z jej ust nie wydobył się żaden dźwięk. Głos rozległ się w jego myślach. Na początku był cichy, jakby dochodził z bardzo daleka, jednak z każdym kolejnym dniem stawał się coraz wyraźniejszy.

                Akceptował to, że jest inna. Sam  dawniej był kimś zupełnie innym, niż zwykłym rolnikiem wiodącym spokojnie życie we wsi. Nauczył ją wszystkiego, co sam potrafił zdając sobie sprawę, że jest już stary, pewnego dnia może go zabraknąć, a ten świat jest niebezpieczny.

                Kilka lat później złe bóstwo odnalazło ją. Mężczyzna, który dał jej schronienie zginął, a przeklęta, lecz żywa dziewczyna uciekła. Po raz pierwszy poczuła czym jest ból straty kogoś bliskiego, a w jej sercu zagościło pragnienie zemsty. Wraz z klątwą uświadomiła sobie powód własnego istnienia. Przysięgła sobie, że spełni wolę swojego ojca.

Ravenika

                Shavri Zaresh na pierwszy rzut oka nie różni się wyglądem od zwyczajnych ludzi. 170cm wzrostu, długie, ciemnobrązowe włosy, jasna cera, czarne oczy w kształcie migdałów. Kolor tęczówek jednak zmienia się zależnie od woli Shavri. Raz przybierają barwę głębokiego fioletu, a częściej złota. Źrenice potrafią zwężać się jak u zwierzęcia w zależności od natężenia światła, co ułatwia funkcjonowanie w mroku. Jej kości są znacznie twardsze od kości zwykłego człowieka, może przeżyć upadek nawet ze znacznej wysokości, co nie znaczy, że jej odporna na wszelkie ciosy, jej ciało ulega zranieniom tak jak każde inne. Na prawej łopatce ma znamię w kształcie zawiłego symbolu bóstwa, z którego krwi się narodziła.

                Usta wyposażone w mocne zęby oraz nieco wydłużone, jak u zwierzęcia kły, skrywa maska. Często nosi kaptur i wygodny strój w ciemnych kolorach, który nie utrudnia polowań, za to umożliwia ukrycie rozmaitej, wymyślnej broni.

                Klątwa, która ją dosięgnęła uniemożliwia jej wyjście na światło słoneczne, jest wyczulona na zapach i smak krwi, co upodabnia ją nieco do wampira, jednak nim nie jest. Krew nie jest jej potrzebna do życia, chociaż zdecydowanie przyśpiesza gojenie wszelkich ran.

                Jest zwinna jak dzikie zwierzę. Potrafi poruszać się bezszelestnie, jakby wszelki dźwięk wokół niej zamierał całkowicie. Znika w cieniach i porusza się z nadludzką prędkością. Jest jednak też bardzo delikatną, wrażliwą na ludzki ból istotą. Kiedy wie się jak, bardzo łatwo ją zniszczyć.

                Jest raczej samotniczką, chociaż wynika to bardziej z konieczności niż z jej własnej woli, tryb życia jaki prowadzi nie pozwala na zawiązanie bliższych znajomości, chociaż jest bardzo otwarta na ludzi. Wciąż nie do końca rozumie niektóre ludzkie odruchy i uczucia, jest za to bardzo ich ciekawa. Ludzie kiedy ją spotykają mają ją za niemowę, z resztą całkiem słusznie. Telepatycznie porozumiewa się niezwykle rzadko z obawy przed reakcją na tą zdolność. Jej największą wadą jest to, że jest niezwykle ufna. Zwykle potrafi wyczuć z kim ma do czynienia, a przynajmniej odróżnić człowieka, czy też inną istotę od wysłannika złego bóstwa, które próbuje zniszczyć Ziemię. Przy zabijaniu wrogów staje się bezwzględnym mordercą, jest gotowa poświęcić własne życie za bezpieczeństwo niewinnego człowieka. Jest też istotą bardzo dumną, bardzo łatwo ją urazić. Sceptycznie podchodzi do wielu spraw, dobrze wie co to sarkazm i ironia. Stara nie mieszać się do nie swoich spraw, wobec panujących konfliktów między ludźmi pozostaje bezstronna. Na ziemię została wysłana aby ją chronić przed złym bóstwem i to jest głównym, najważniejszym zadaniem.

Aktualizacja: 2 maja 2013r.

[Nie jest to do końca to, co chciałam przekazać, ale też nie chciałam mówić o mojej Ravenice wszystkiego. Mam nadzieję, że da się to jakoś znieść, chętnie przyjmę każdą uwagę, byle sensowną :) Shavri Zaresh jest moje własne wymyślone i proszę o nie korzystanie bez pytania. Jestem chętna na powiązania, wątki jak najbardziej, więc nie pytać, a zaczynać, albo prosić o zaczęcie :) Uprzedzam, że mogę być rzadko z powodu prac zaliczeniowych i sesji, jednak postaram się udzielać jak najwięcej. Witam wszystkich i to tyle z ogłoszeń parafialnych :) ]