"Ten kto życzliwie wskazuję drogę błądzącemu...

... jest jak człowiek, który drugiemu pozwala zapalić pochodnię od swojej;

wszak jego własna pochodnia nie będzie od tego świecić mniej jasno." ~Quintus Eniusz

>>||Muzyka||<<

_____________________

     N u a d h u      

 |Upadły, celtycki bóg||Mistrz dwuręcznego miecza||Paradoks||Pragnie przygód i nie stroni od zabaw||Chce stałości||Bisexualista|

>>    Nuadhu to dawny celtycki bóg lecznictwa, teraz jednak upadły i zapomniany przez większość. Jego zdolności magiczne ograniczane są przez wyznawców jego kultu; im mniej ich tym słabszy jest bóg. Dlatego więc chcąc prowadzić normalne życie, a przynajmniej próbując odebrał imię umierającemu mężczyźnie; Cahan. Jako nazwisko przyjął swe dawne miano, dlatego też często się nim nie przedstawia. 

>> Jak już zdążyłeś się domyślić jest bardzo starym mieszkańcem ziemi, dlatego też nie widzę potrzeby wymieniania ile ma lat. Wygląda na 35 wiosen i niech tak zostanie. Charakterystycznymi cechami jego wyglądu są małe tatuaże porozrzucane po ciele. Pełnią one funkcję zbiorników mocy, którą Nuadhu skrzętnie oszczędza od czasu upadku. Jednak najbardziej rozpoznawalnym znakiem owego upadłego boga jest stalowa ręka; zaczyna się od ramienia a kończy na czubkach palców, które miast wzoru ludzkich paznokci mają lekko wystające szpony. Całość wygląda jakby była odlana z srebra a pod blachami często przeskakują trybiki. Ale o niej później.

 >> Prócz tego ma długie za kark, ciemne włosy, wszelakiego rodzaju blizny, które z dłuższym czasem zupełnie przestają być widoczne. Jego postura jest muskularna w końcu spędził większość swego upadłego życia w ciągłej podróży; konno, pieszo, biegem czy wspinaczką. W ten sposób nauczył się radzić sobie w każdych warunkach przy minimalnych racjach żywnościowych. Mierzy sobie 186 centymetry wzrostu. 

>> Świetnie posługuje się bronią półtora-ręczną, lecz jego największym atutem jest ciężki, dwuręczny miecz. Pod względem ciężkiej stali śmiało możnaby okrzyknąć go mistrzem fechtunku owego ostrza, mimo iż nie obnosi się zbytnio z swoją umiejętnością a i używa jej w ostateczności. Owy tytuł zawdzięcza sobie nie tylko sile naturalnych mięśni ramion i rąk ale i także stalowemu ramieniu. Jest ono jedyną częścią jego ciała, która nie utraciła na swej boskości poprzez upadek; jest praktycznie niezniszczalna. Jeśli jakimś cudem uda Ci się ją odrąbać od korpusu wszystkie mechanizmy rozsypane w okół łącznie z blachą wrócą niczym żywe do właściciela i poskładają się w całość. Także jej siła jest nieograniczona; jest w stanie kruszyć skałę, miażdżyć najgrubszą stal i łamać najcięższy z ostrzy. Mimo tego Cahan uważa ją za swoje przekleństwo, niżli za atut. 

>> Cahan to spokojny mężczyzna. Przynajmniej na pierwszy rzut oka.  Mimo iż tyle czasu spędził na ziemi poniewierany i upokarzany przez śmiertelników, często ma problemy z swoją boską dumą. Czasem będzie się wywyższał, lecz gdy tylko dostrzeże objawy swego dawnego zachowania wnet spokornieje i będzie próbował przekonać do siebie rozmówcę. Jest jednym, wielkim paradoksem zamkniętym w ciele na wpół śmiertelnego, upadłego boga. Wyprowadzony z równowagi jest skory do przemocy, czasem jednak odpuści i po prostu wyjdzie. Jeśli ktoś zrobi na nim pierwsze złe wrażenie ciężko mu będzie zaufać tej osobie. Jednak posiada on cechę, która jest stała, niezmienna i objawia się zwykle po zbyt dużej ilości miodu, bądź przy dobrym towarzystwie; szaleństwo zabawy. Cahan wiele w życiu już widział i wiele przeszedł dlatego też jest otwarty na wiele doznań. Czasem zrobi coś głupiego tylko po to by poczuć krztynę adrenaliny, móc się później pośmiać czy ruszyć zastałe kości. Także nie robi mu różnicy płeć bo jako bóg miał niewiast na stosy. 

Mimo spokojności często bywa melancholijny, czasem milczący i czasem stroniący od towarzystwa kogokolwiek. Uwielbia zasiadać na ławie, późną, letnią nocą i pykać fajkę, oglądając jednocześnie gwiazdy. Także osiąść jest mu trudniej. Jak już było wspomniane przywykł do ciągłej tułaczki po świecie mimo iż zawsze pragnął stałości. Wędrówka weszła mu w krew więc czasem, nie ważne jaka pora roku panuje czy pogoda zbierze tobołki, osiodła konia i wyruszy na parodniową wyprawę na przełaj; zdala od traktów i ścieżek.

Jego skrytym hobby jest gotowanie. Jest w stanie z byle czego ugotować pyszną zupę a gdy da się mu do dyspozycji więcej składników stworzy danie warte samego Cesarza. 

 >>  Nuadhu ma także jednego, śmiertelnego wroga. Jest nim czarnoksiężnik, który ściga go odkąd bóg zszedł na ziemię. Pragnie schwytać go i ukryć przed światem jako własność. Czemu? Ponieważ parę kropel krwi, jeden kęs mięsa czy sproszkowanej kości Nuadhu skrywa niezmierzone oceany magii mimo iż dla boga jest ona niewielka i skąpa. Dlatego też Cahan ostrożnie wyściubia nos z miasta, do którego magik nie śmie wkroczyć. Oboje wiedzą, że kwestią czasu jest ich spotkanie w cztery oczy, które zakończy żywot jednego z nich. 

>> Cahan posiada jeszcze dwa przedmioty, które wyróżniają się unikalnością spośród innych.  Mianowicie jest nim wierzchowiec boga oraz jego owiany legendą miecz. Ogier to w istocie człowiek. Nuadhu nim jeszcze stracił większość swoich mocy widząc umierającego konia zebrał błakającą się duszę po świecie i zamknął ją w ciele koniowatego. Dzięki temu zwierzę jest mu wierniejsze, bystrzejsze i bardziej rozumne. Także jeśliby umierało bóg może wyciągnąć z niego duszę i ulokować go w innym ciele po uprzednim zabiciu. 

Za to miecz został ukryty i tylko on wie gdzie się znajduje. Cahan jest z nim połączony swego rodzaju więzią, dzięki, której mogą siebie wyczuwać nawzajem. Tak. Miecz ma własną świadomość i nie każdemu da się użyć. Wiadomo tylko, że w trakcie upadku boga spadł gdzieś na północ w góry. Jak mówi legenda jest orężem będącym w stanie zabić każdego wroga; od zwykłego człowieka po w pełni silnego i sprawnego boga. 

 

Shed

 >> W mieście posiada własną, małą świątynie, w której to rozdaje swoje usługi; leczy. Posiada paru zasłużonych ludzi, którzy pomagają mu wytwarzać liczne maści i leki a odznaczają się wymalowaną runą na czole, która chroni ich przed wirusami. Jest w stanie uleczyć każdą chorobę i ranę, nawet te śmiertelne przypadki wychodzą z jego świątyni o własnych nogach. W zamian bóg nie żąda zbyt wiele, czasem niczego, czasem tylko odrobiny pieniędzy bądź darów natury, lecz nader wszystko wiary w niego ponieważ to ona daje mu siłę do leczenia. Mimo tego nikogo nie zmusza do zapalania mu kadzideł. 

 

>>Świątynia Nuadhu jest ukryta pod miastem. Posiada hol od którego wypadają korytarze do innych sal. Każda sala ma przypisaną chorobę więc chorzy nie są wymieszani ze sobą w jednym pomieszczeniu. Prócz tego hol kończy się główną salą, w której pod baldachimem rozłożonym na kolumnach zwykle można się spodziewać Nuadhu. To tutaj przyjmuje gości w stanie krytycznym, wymagających natychmiastowej reakcji. Wtedy zwykle białe kurtyny opadają ażeby osłonić całą przestrzeń, gdzie bóg w spokoju będzie mógł zabrać się do pracy. Za bladachimem znajdują się jeszcze trzy pomieszczenia, w których rozrabiane są leki i maści.

 

[EDIT] 

 Cahan gdy już wreszcie wyjdzie do ludzi z świątyni zwykle przyodziewa się na dwa sposoby w zależności od miejsca, do którego ma zamiar się wybrać:

Nie rozstaje się z trzema sakwami, w których nosi potrzebne przemdmioty, takie jak pieniądze czy medyczne pierdoły: