Ze świata tego każdy ma tyle, ile sam sobie weźmie.

Aileen

Czas obchodzi się z elfami inaczej niż z ludźmi, wiele więcej lat potrzeba im, by dojrzeć, usamodzielnić się oraz zestarzeć, to właśnie, a nie szpiczaste uszy, jest główną różnicą, która nie daje tym dwóm tak podobnym rasom dojść do porozumienia. Aileen, jako doskonały przykład czysto-krwistego elfa, nawet mimo ponad dziewięćdziesięciu lat na karku wciąż często zachowuje się jak mała dziewczynka, humorzasta i impulsywna. Nie sposób przewidzieć, ile czasu świat jeszcze będzie musiał się zmagać z jej po dziecięcemu wybujałą wyobraźnią czy skłonnością do przesady, choć nikłe przebłyski odpowiedzialnego zachowania dostrzec już można.

Jak jednak może skończyć bachor w ciele kobiety? Nie najlepiej, szczególnie ze względu na to, że ten konkretny przypadek całkiem długo, jak na ludzkie kryteria, błąkał się sam po Europie, bez wsparcia rodziny czy rozważniejszych znajomych. Wprawdzie na początku wcale nie było źle, osierocona dziewczynka została znaleziona w wieku sześciu lat przez teatr wędrowny o nazwie „Kołysanka” i, mimo faktu, że miała mentalność niemalże noworodka, od razu zaczęła zarabiać na swoje utrzymanie, wabiąc klientelę dziecięcą słodyczą, a urocze uszy traktowane były z przymrużeniem oka nawet przez Inkwizytorów, bo i przed takowymi zdarzało się jej występować. Cóż złego może zrobić tak śliczna istota?

I tu akurat mieli rację, nic.

To właśnie aktorzy zapewnili jej przeżycie, nauczyli fachu i obdarzyli miłością, dając nowy, przenośny, dom. Niedziwne, że Aileen szybko zapomniała, jak wyglądali prawdziwi rodzice oraz gdzie się urodziła, nawet jej imię przetrwało wyłącznie dzięki haftom na koszuli, jedynej pamiątce z domu, która nie zapodziała się podczas późniejszych podróży. (Teraz spoczywa ona w efektownej, rzeźbionej szkatułce zdobionej złotem oraz rubinami, którą elfka nabyła tuż po przyjeździe do Norrheim).

Długo nie trzeba było czekać, by los ponownie się od niej odwrócił. Starsi członkowie, serce i dusza trupy, powymierali, wszak byli tylko ludźmi, zmogły ich choróbska bądź, zapewne u większości, hulaszczy tryb życia, a reszta rozpierzchła się, gdy tylko zyski zmalały; do tej grupy zaliczała się również Aileen, choć wybyła i tak jako jedna z ostatnich. Sporo czasu jej zajęło, by pogodzić się ze stratą, wspomnienia wspólnych biesiad oraz zabaw w miastach całego Starego Kontynentu pozostawiły wyraźny ślad w jej charakterze, ustanawiając niepodważalne priorytety i znacząco wpłynęły na jej dalszą historię. Pierwszym, o czym dziewczyna pomyślała, była szlachetna chęć rozpowszechnienia aktorstwa poprzez stworzenie nowej, fantastycznej grupy podobnej „Kołysance”, która podróżowałaby po całym świecie (a co się będziemy ograniczać!), tworzyła własne sztuki, by nauczać i zabawiać wszystkich, od wynędzniałych wieśniaków po rozpieszczoną szlachtę. Ostatecznie jednak samo zwieranie nowych znajomości i formowanie trupy okazało się tak miłym zajęciem, że przesłoniło Aileen pierwotne zamierzenia, a dziewczynę do reszty pochłonął świat wiecznej zabawy.

Całkiem łatwo niebrzydkiej elfce znaleźć kompanów, mimo że klasyczną pięknością zdecydowanie nie była, uśmiech miała naprawdę uroczy, zatem przez większość czasu nie musiała się martwić o dach nad głową, a i okazje do występów nietrudno było znaleźć, mając przyjaciół w niemal każdym państwie Europy. Tak więc Aileen lubiła swoje życie, czuła się dobrze, spędzając długie noce na ucztach, a dnie na kolejnych podróżach, gdy każda chwila zachwycała nowymi doznaniami. Było tym łatwiej, że wszelki bardziej lub mniej niemoralny występek usprawiedliwiała sobie wyższym celem, który, wbrew kompletnej zmianie priorytetów, wciąż dawał o sobie znać.

Właściwa dzieciom (i głupcom) ufność nie pozwoliła Aileen długo żyć w beztrosce, szybko jeden z „przyjaciół” wykorzystał jej niefrasobliwość, by ograbić z całego majątku, przez co elfka znalazła się na ulicy bez grosza przy duszy. Był to tylko początek nieszczęść, zaraz potem w tłumie przeciętniaków jeden ze sługusów pewnego majętnego szlachcica, lorda Diyrotha, wyłapał młodą żebraczkę i porwał w celu uczynienia z niej prezentu. Doprawdy, dziwni byli mieszkańcy ów miejsca.

Zniewolona dziewczyna ze swoją impulsywnością oraz naiwnością spodobała się możnowładcy, tak że szybko stała się jego ulubioną dwórką, co z kolei wzbudziło niechęć reszty dworu, podsycanej jeszcze przez zazdrosną małżonkę. Lord często wyjeżdżał, rzadko więc wykorzystywał swoją wyjątkową niewolnicę, lecz sama jej pozycja sprawiła, że Aileen natychmiast wpadła w głęboką depresję. Zewsząd sypały się obelgi, a z rosnącej w siłę aktorki stała się kurtyzaną! Przykrości dziewczyna próbowała zagłuszyć mnogością zajęć, jakich się podjęła. Przede wszystkim korzystała z bogatych zbiorów lorda obfitujących w przeróżne woluminy, by w końcu nabyć trochę wykształcenia, a w wolnych chwilach szkoliła się w haftowaniu oraz pisaniu, co później okazało się niezwykle przydatne w jej fachu.

Po kilku ciągnących się w nieskończoność latach Diyroth zmarł na jednej z wojen, które z zadziwiającym wręcz zapałem, jak na jego podeszły wiek, prowadził. Cały dwór popadł w żałobę, a żądna sprawiedliwości elfka wykorzystała chwilę zamieszania oraz gorączkowe kłótnie, komu należą się dobra nieboszczyka, by znacząco uszczuplić zawartość skarbca, po czym uciec z pomocą jednej ze służek. Ta kradzież jest jej największym sekretem, a nie wie o niej nikt, bowiem Aileen otruła tą kobietę tuż przed wyjazdem.

Od tego czasu ponowiła samotną wędrówkę, szukając odpowiedniego miejsca, by odpocząć i osiedlić się choć na chwilę, a przywłaszczony majątek pozwolił jej żyć w dostatku, dzięki czemu jedynym problemem stały się wspomnienia oraz wyrzuty sumienia, jakich mimo wszystko doświadczała. Do Norr sprowadziły ją opowieści znajomego krasnoluda, jedynej istoty nieludzkiej, z jaką Aileen się serdecznie zaprzyjaźniła przed pobytem na dworze, to właśnie ich niegdysiejsza zażyłość nie pozwoliła wątpić w rekomendację ów miasta.

Wbrew pozorom porwanie nie zmieniło jej aż tak bardzo, co prawda stała się zdecydowanie ostrożniejsza i zaczęła wystrzegać samotnych spacerów bądź spijania w karczmie do nieprzytomności, lecz serce zachowało wrażliwość, a w błękitnych oczach wciąż można dostrzec otwartość. Nawet mimo, wrodzonej zapewne, wyjątkowej pamięci, nie jest mściwa, zemsta raczej pogarsza niż poprawia jej nastrój. Również pieniądze nie wpłynęły ani na osobowość ani drobną, kościstą sylwetkę, która niezmiennie daje wrażenie, jakby elfka mogła odfrunąć wraz z każdym silniejszym porywem wiatru. Nie wspominajcie jednak o tym, źle znosi wzmianki o swojej słabości fizycznej. Aż nazbyt jest jej świadoma.

Aileen nauczyła się posługiwać kilkoma językami oraz posiadła bogatą wiedzę na temat nie tylko swego fachu, ale i innych kunsztów, choć rzadko o tym komukolwiek wspomina. Ponadto kiedyś zdobyła przepis lekarstwa na ból głowy, nad wyraz przydatny po zbyt dobrej zabawie, lecz na tym kończą się jej umiejętności. Ma oczywiście perfekcyjny wzrok oraz całkiem szybko biega, jednak to tylko charakterystyka rasy. Dziewczyna jest niezdolna do wykonywania zarówno prac fizycznych jak i naukowych, zatem w gruncie rzeczy nie miała innego wyjścia, po prostu musiała skończyć jako artystka.

Cóż, codzienne życie Aileen jest dość nudne i monotonne, nie posiada stałego źródła dochodów, dni zazwyczaj spędza na spacerach, w poszukiwaniu inspiracji, jak to sobie i innym wyjaśnia, a także sporadycznym przesiadywaniem w karczmie Elhyr, która wyjątkowo przypadła jej do gustu już od pierwszego dnia w mieście. Oczywiście żadna z tych czynności nie przynosi pieniędzy, zatem pojawiły się epizody i na targu i w sklepie, raz nawet została gońcem, lecz z każdego zajęcia szybko rezygnowała, gdy pojawiały się pogłoski o większym jarmarku w okolicy, wówczas porzucała wszystko i wszystkich, byleby tylko tam dotrzeć.

Jedyne bowiem, za czym prawdziwie tęskni to scena.

Podsumowując:
Imię: Aileen
Płeć: Kobieta
Rasa: Elf
Wiek: 97 lat
Zawód: Aktorka

Zobacz | Poznaj | Doświadcz

[Cytat w tytule należy do G. Boccaccio.
Jesteśmy chętne na wszelkiej maści powiązania i wątki, byleby w miarę sensowne.]