Dezerter

(Aktualizacja: 30.9.12r.)

Skąd się biorą demony? Rzekomo są nimi upadłe anioły, dusze potępione lub takie, które doznały wielkiego okrucieństwa. Salival nie był aniołem, a także nie był nikim złym, nikim godnym potępienia. Jego dusza i ciało zostały zdeptane, rozerwane, wystawione na setki prób. Pracował jako hodowca koni wierzchowych, na północy Gór Lodowych. Jeszcze wtedy nosił imię Johnatann. Kiedy przyszła wojna, pojmano go jako niewolnika, a jego żonę i nowo narodzonego syna zabito na jego oczach. Jego ciało pewnie spalono z odpadami i innymi tragicznie padniętymi niewolnikami. Jednak pewnego dnia zwyczajnie otworzył oczy i... był. Wyglądał identycznie jak przed śmiercią, oprócz ran zadanych w niewoli. Stał ze spokojem w sercu na szczycie jednego z ośnieżonych pagórków. Rozglądnął się powoli i zszedł do miasta. Spytał ludzi gdzie są najeźdźcy, obozy niewolników i groby. Młoda mieszkanka o elfich uszach i włosach koloru hebanu wyjaśniła mu wszystko: "Wojna skończyła się czterdzieści lat temu. Obozów i najeźdźców dawno nie ma, a cmentarze są na pagórku, o tam" -wskazała na miejsce, gdzie wcześniej Salival stał -"przykrył już je śnieg." Po dłuższym milczeniu mężczyzny, elfka sięgnęła ręką za jego plecy "Skrzydło zaczepiło się panu o płot mojego domu...". Skrzydło. Tak. Salival miał parę trzymetrowych nietoperzych skrzydeł. Długo błąkał się po rodzinnym mieście, nie wiedząc  co mogło się stać. Wytłumaczyła mu to młoda elfka, nazywała się Nareen. Od kiedy dowiedział się kim teraz naprawdę jest i jakie życie może go czekać, demon nie chciał już nigdy mieszkać w Górach Lodowych. Okazało się, że pakt, jaki powinien zawrzeć z innymi duchami nie może czekać zbyt długo. Pewnej pełni nawiedziły go trzy duchy. Twierdziły, że dostał nowe życie za darmo, ale za swoją drogę musi już zapłacić. Wybór miał skąpy: oddaje duszę i nie ma ludzkich potrzeb, ale został stworzony do służby złu, więc będzie odbierał życia i potępiał wszystkich lub odpowie na zadane pytanie i może odejść, jak chce. Zgodził się na zagadkę. "On Zabija - mówią słowa stare, tak na imię mu dali; ale jak się będą zwracać?" -wyszczerzył się duch, obrzydliwym uśmiechem. On Zabija, słowa stare. Po dłuższej chwili zrozumiał, że demony dostają nowe imiona. On zabija, to w jego ojczystym języku Sal Ival i tak odpowiedział. Piętno tej nocy jest na jego plecach. Zdobi je wielka blizna, mówiąca o jego przeznaczeniu i wyrzeczeniu. Z własnym życiem, spokojem duszy -którą sam uratował i wyruszył w dal, jak najdalej z rodzinnych stron.

* * *

Jako, że wskrzeszenie odjęło mu kilka lat, a demony żyły znacznie dłużej niż ludzie, błąkał się długo po świecie. Zahaczał o dwory elfów, gdzie uczył się magii i łucznictwa. Stawał się coraz bardziej pojętnym uczniem pewnego maga, który postanowił wybadać jego nową postać. Salival zaczął bezbłędnie władać ogniem, ale i innymi żywiołami. Dziwnie musiał wyglądać na oko dziewiętnastoletni chłopak z nietoperzymi skrzydłami, który uczył się nad rzeką panować wodą... Osiadł także w królestwie driad, które nauczyły go sztuki zielarstwa. W zamian za naukę, bronił je przed atakami innych ras. Był dla nich niczym bóg - o wiele wyższy od nich, z wielkimi skrzydłami i władający łukiem oraz magią. Trudno sobie wyobrazić ich rozpacz, gdy opuszczał driady. Następną lokacją było małe miasteczko krasnoludów, gdzie uczono go na kowala. Lubili chłopaka za pracowitość i oddanie. Nie siedział u nich długo. Obładowany złotem i kryształami, jeszcze z Gór Lodowych, ruszył w dal. Po drodze, gdy już nie miał sił i myślał, że padnie z wycieńczenia, niczym anioł, na jego drodze pojawiła się May Lanne. Była córką nimfy i elfa. Jej uroda była olśniewająca. Włosy koloru morskich alg , uroda bogini wody i sylwetka elfki. Salival zakochał się w niej, gdy ją zobaczył. May mieszkała sama w dużym domu przy sadzie. Pozwoliła odpocząć demonowi u niej, po czym i tak poprosiła go, aby został na dłużej. Dzielenie domu z tą kobietą było dla niego błogosławieństwem. Mieszkał z May Lanne kilka lat, po których jego ukochana wyzionęła ducha na jedną z chorób, szerzących się w tych czasach, na które Salival nie miał szansy zachorować. Pochował ją w sadzie- tam, gdzie zawsze lubiła leżeć i oglądać niebo, słuchać ptaków i szumu drzew, wtulona w pierś Salivala.

* * *

"Co to za kraj?" -rzekł do przechodniego, który mijał go na koniu. "To? Valnwerd, młodzieńcze." -odpowiedział staruszek. "Jest tu gdzie kupić dom? Mam dużo kryształów i złota." Starzec pokierował go do wąwozu, przy górach. Tam podobno był właściciel, który obiecał, że jeśli dostanie do ręki tyle ile żąda, wyjdzie z chaty jak stoi. I tak też zrobił. Człowiek ten mieszkał w dużej chacie, która wyglądała jak kwadratowa skała z kominem.  W środku było pełno mebli i trzy izby - dwie sypialne i jedna robiąca za salon z kuchnią. Salival usiadł na jednym ze skórzanych foteli, stojących przed kominkiem. Były wygodne. Zapatrzył się w ogień. W płomieniach zaczęła tańczyć maleńka kobieta, która gdyby nie była z ognia, miałaby włosy koloru alg. 

* * *

Boże, jaki syf... No to malutka reaktywacja. Przeszkadzała mi tamta karta, nie była napisana przeze mnie. Dlatego postanowiłem aktualizować ją. I ponownie proszę- NIE PYTAJCIE O WĄTEK- ZACZYNAJCIE!