Pierwsza z marionetek.

  Ocknęła się zaledwie parę dni temu, niczego nie pamiętając. Z przerażeniem zorientowała się, że jej umysł jest kompletnie pusty. Że nie ma w nim niczego, oprócz luźno przeplatających się myśli powstałych zaledwie chwilę temu. Nie ma zawiłych zakamarków pamięci, do których mogłaby zerknąć. Nie ma zwiniętych ciasno kłębków informacji. Tylko pustka, głucha cisza, gdzie nawet echo bało się poruszać między gładkimi, obcymi i zimnymi ścianami jej własnej świadomości. Nawet miejsce, w którym się znajdowała, było kompletnie obce i wrogie. Dlatego tym bardziej zdziwiła się, kiedy leżąc z twarzą przytuloną do spękanej, kamiennej posadzki, dostrzegła niewielką karteczkę, jakby ktoś z rozmysłem umieścił ją w jej polu widzenia. Wystarczyło jedynie wyciągnąć dłoń i oczom kobiety ukazało się równe, staranne pismo bez zbędnych ozdobników. 

 Witaj Delio! Jeśli się postarasz, prawdopodobnie zostaniesz moją ulubioną marionetką.

M.

  Wtedy spłynęło na nią zrozumienie i jej dłoń gwałtownie zacisnęła się na świstku papieru, lecz złość szybko minęła. Nie potrafiła podsycać gniewu, kiedy nie wiedziała, co tak na prawdę utraciła za sprawą nieznajomego. Nie pozwoliła też jednak, by płomyk zgasł całkowicie, lecz spokojnie tlił się w jej wnętrzu, gotowy rozpętać prawdzie piekło i pozostawić po sobie jedynie pogorzelisko, kiedy przyjdzie czas.

  Wstając z podłogi, najzwyczajniej w świecie się bała. Wzniecając kłęby kurzu pod stopami, przeszła przez pomieszczenie i pchnęła metalowe drzwi, wciąż z trudem dławiąc strach. A kiedy znalazła się na zewnątrz, spoglądając na otulony nocą port i jeden z opuszczonych magazynów, z którego właśnie wyszła, dała sobie kilka długich minut na uspokojenie się i zapanowanie nad targającymi nią sprzecznymi emocjami.

  Nie wiedziała, co teraz będzie. Nie wiedziała, jak sobie poradzi. W tej chwili jeszcze myślała racjonalnie, ale wiedziała, że to nie potrwa długo. Że ma jeszcze parę chwil swobody, aż w końcu górę weźmie nad nią jej nowa natura i minie sporo czasu, nim nauczy się nad nią panować. Nim pogodzi to, co ludzkie i nadnaturalne. O ile w ogóle zdoła to ze sobą pogodzić.

  Najgorsza była ta okropna pustka. Niemożność wytłumaczenia sobie tego wszystkiego. Niewiedza. Kim tak właściwie była? A może raczej od razu powinna skupić się na tym, co tu i teraz? Poczucie, że jej wspomnienia sięgają zaledwie do ocknięcia się przed kilkudziesięcioma minutami było więcej niż przytłaczające…

  Ostatecznie Delia, bowiem wywnioskowała, że tak właśnie ma na imię, wzruszyła ramionami i powolnym krokiem ruszyła przed siebie. Pozwoliła nienaturalnie wyostrzonym zmysłom chłonąć najdrobniejsze szczegóły otoczenia, pozwoliła też sobie po raz pierwszy wyczuć zapach człowieka. Wtedy też zdecydowała się na kompletne zapomnienie, podporządkowując się nowej naturze, a kiedy po raz pierwszy skosztowała ludzkiej krwi, jedynie utwierdziła się w tym przekonaniu. Bo co też miała do stracenia, kiedy niczego nie pamiętała? Kiedy już wszystko zostało jej odebrane? Może człowieczeństwo? Nie. Była przekonana, że akurat jego nie utraci nigdy, może jedynie na jakiś czas odsunie je na dalszy plan, zapomni, tak jak zapomniała o całej reszcie… I będzie żyć tu i teraz. Póki coś się nie zmieni, póki wspomnienia nie wrócą. Póki nie znajdzie celu. Póki nie odzyska siebie.

  W przeciągu paru dni w Norrheim, w okolicach portu zginęły trzy osoby.

Delia

Wampir.

Przemieniona zaledwie pięć dni temu, plącząca się po porcie i spędzająca dnie w starym, opuszczonym magazynie. Nie do końca rozumiejąca, co tak właściwie się z nią dzieje. Bardziej ufająca nowym instynktom, niż sobie. Zdecydowanie zagubiona w tym wszystkim, nie panująca nad sobą i nowymi doznaniami, działająca często podświadomie i w niewytłumaczalny sposób. Na dodatek pozbawiona pamięci. Słowem, jedna wielka nieprzewidywalna niewiadoma.

[Ze względu na specyfikę postaci, karta wygląda tak, a nie inaczej i na pewno wraz z rozwojem Delii, także i ona będzie uzupełniania o dodatkowe informacje. Mam nadzieję, że nie stoi to na przeszkodzie w prowadzeniu ciekawych wątków, do czego serdecznie zapraszam :)]