Bajka o mgle.

Gdzieś na ziemiach Dorynu, żył pewien człowiek, który rozdrażniony natężeniem istot magicznych, przypadkowo dowiedział się, że sam nią jest i posiada wielką magię. Nosił imię Horogon. Pewnego dnia, uznał, że chce stworzyć swoje wielkie dzieło, które nie pozwoli mu być samotnym.  Czarodziej żył w odosobnieniu. Jego wygląd odpychający z powodu licznych blizn, więc kobiety nie raczyły spojrzeć na niego. Horgon przemierzając przez las, dostrzegł kłębistą biel unoszącą się nad ziemią. Pomyślał: "Dlaczego by nie nadać jej życia?". Zmącił mgłę krótkim czarem i wyłonił się z niej perłowy koń, wodzący nozdrzami po kamieniach i trawie. Gdy dostrzegł czarodzieja, spłoszył się delikatnie. Jednak jego ciekawość wygrała i podszedł do człowieka. Pozwolił dotknąć swoich nozdrzy, głowy, szyi i grzbietu. I tak Mgła zaufała człowiekowi. Wędrowała za nim wszędzie. Chodziła na polowania, spała pod drzwiami jego domu, śledziła go, gdy szedł do miasta, na targ, wiodła za sobą zapach ziół i kwiatów o poranku. Horgon  mówił do niej, niepewny czy rozumie; śpiewał jej i grał na flecie. Jednak Mgła lubiła znikać, gdy Horgon już ją zauważył. Tak naprawdę rozpływała się tylko po ziemi, później znów przyjmując kształt konia. Czarodziej pokochał Mgłę, bo nie odstępowała mu na krok, nie pozwalała mu pamięć, że istnieje sam dla siebie. Dał jej na imię Rosemary. Pewnego dnia Mgła zniknęła. Człowiek nie mógł już wyczarować innego stworzenia. Ani z mgły, ani z ognia, z wody, z powietrza, z dymu. Co się stało z Rosemary? Nikt nie wiedział. Gdy minęło już wiele lat, a czarodziej umierał, postanowił ostatni raz ujrzeć piękny las. Świtało. Nie ma nic piękniejszego od  porannego lasu. Niestety nie miał sił. Przybity faktem, że zemrze w cieniu domu, chciał jak najszybciej przyspieszyć agonię i wypić truciznę. Wtem usłyszał rżenie zza okna i poczuł silny zapach ziół. Lekko podniósł się, aby wyjrzeć.  Rosemary czekała na niego. Starzec wyszedł z domu, a Mgła pomogła mu się utrzymać. Horgon zrozumiał, że nie stworzył towarzysza do życia, a stróża, który nie odstępował go na krok, nawet, gdy się nie pokazywał. Co się stało z Rosemary po śmierci czarodzieja?

Mijały lata, a Mgła błąkała się po lasach. Stada koni bały się jej, a inne mgły nie dawały oznak życia. Rosemary nie czuła, że zaczęła się przekształcać. Jej ciało zaczęło być ludzkie. Włosy płomieniały kolorem jesiennych liści, a oczy zieleniały trawą, jak przyroda, w której została stworzona. Młodą Rosemary znalazł myśliwy, przemierzający konno las. Dziewczyna nie mówiła, ale jego uroda go urzekła. Myśliwy zabrał Mgłę na dwór swojego pana. Ów młody hrabia był bezdzietny i nie mieszkał z żadną kobietą. Gdy po raz pierwszy ujrzał Rosemary, rzekł do niej: "Nie mówisz? Nie wiem czy rozumiesz... Co będę miał z tego, że tu zostaniesz?". Rosemary rozumiała każde słowo i potrafiła odpowiedzieć, jednak nie chciała rozmawiać. Popatrzyła na mężczyznę i przekrzywiła lekko głowę. Hrabia westchnął i kazał zostawić Rosemary na parę dni 'próby'. Mgła okazała się bardzo pomocna. Kilka dni później, pan rzekł do Mgły: "Masz jakieś imię? Nie wiem jak do ciebie mam się zwracać.", a ta przyniosła pergamin i piórko, nakreśliła na im swoje imię i podała hrabiemu, uśmiechając się ciepło. Mimo, że hrabia nie okazywał swoich uczuć, także pokochał Rosemary. Ta z czasem zaczęła mówić. W mieście słynęła ze swojej delikatności, skromności i skrytości. Miejscowi lubili Rosmery, która często grała na flecie, tańczyła i śpiewała. Hrabia kazał traktować ją jak panią dworu, ubierać ją, szyć jej suknie, czesać włosy i myć, jednak nie było to jej potrzebne. Nikt nie znał nocnej natury Mgły, która lubiła pod postacią konia galopować przez lasy, pielgrzymując do grobu Horgona. Co noc nosiła tam białą lilię. Hrabia w końcu zorientował się, że istota nie jest człowiekiem i prawdopodobnie nie chce z nim żyć, ze względu na jej mistyczną naturę, więc powiedział Rosemary, że ma wolną rękę i jeśli chce, może odejść. Rosemary lubiła towarzystwo hrabi, bo sprawiał, że także nie była samotna i została na dworze. Jednak ich szczęście nie trwało długo, bo pan lubił hulanki i zabawy. Pewnego dnia, upojony winem, pochwalił się swoim majątkiem w karczmie. Został zabity i okradziony. Mgła nie rozumiała czym jest dokładnie śmierć. Dostrzegła tylko, że hrabia już nie budzi ją rankiem i nie całuje w czoło na dobranoc, że w ogóle go nie widuje. I tak Mgła znów ruszyła w podróż, zabierając suknie i zegarek hrabi, który dał jej kiedyś w prezencie. I tak Rosemary, wyposażona jedynie w odzienie, kieszonkowy zegarek z różą wytłoczoną na wieku i wierzchowca zmarłego hrabiego, wyruszyła w świat. Jechała długo, odziana w wełniany płaszcz pana, z zarzuconym na rude włosy kapturem. Po miesiącach wędrówki, kąpieli w jeziorach, spania na trawie oraz w sadach i lasach, dotarła do jakiegoś miasta. Miejscowi nazywali je Norrheim. Rosemary sprzedała konia i osadziła się w lesie, obserwując miejscowe istoty pod postacią konia, a czasem kobiety. W nocy naprowadza zagubionych w lesie na ścieżki i wyprowadza ich z gęstwin. Zna las na pamięć.

Nie jest wojowniczką. Nie jest śmiertelna. Nie ma innych potrzeb, prócz oddychania. W końcu jest mgłą... Mówi niewiele. Urzeka swoim charakterem i delikatną urodą. Na pierwszy rzut oka przypomina szlachciankę, gdyż nosi suknie szyte z niesamowicie rzadkich materiałów, najczęściej w kolorze szmaragdu, a przy piersi zegarek ze złota. Jej głowę zdobią rude włosy. Gdy się przestraszy, natychmiast przybiera postać mgły. Ma skryte marzenie. Pokochać i znów być kochaną. 

(Witam pięknie, razem z moją Mgłą. Mam nadzieję, że chętnie będziecie ją spotykać w lesie i korzystać z jej pomocy lub zwyczajnie szukać jej, gdy będziecie samotni. Mam wielką prośbę: uwielbiam dawać wolną rękę, więc ponieście wodze wyobraźni i napotkajcie Rosemary pod jaką postacią chcecie i w jakich okolicznościach wam wygodnie. Jestem zawsze chętna do wątku, zapraszam.)