Strumień czasu

Każdy prze­cież początek to tyl­ko ciąg dal­szy, a księga zdarzeń zaw­sze ot­warta w połowie. 

Devril Randal Winters | Strażnik Czasu | 33 lata | rzekomy arystokrata

Najpierw zjawiły się wozy. Naładowane towarami, mnóstwo ludzi krążących na Wzgórzu, przed jedną z większych rezydencji. Wietrzono pokoje, odnawiano zapomniane dawno kąty. Dom na powrót zaroił się od służby, zapomniana rezydencja znów stała się jedną z najbardziej okazałych. Czekano na przyjazd pana.

Strumień płynie, wciąż do przodu

nie zatrzymasz go, nie zwolnisz, nie cofniesz biegu

W końcu przyjechali. Pan na włościach, hrabia Drummor, Devril Winters i jego młoda podopieczna, Elain Monfort. Różnie o tej dwójce mówiono w mieście, prawda mieszała się z fałszem, wymysł z tym, co widziały oczy. Hrabiego widywano rzadko. Mąż raczej wyniosły, stroniący od zbędnych kontaktów. Czasem może na balu jakowymś lub w otoczeniu dostojników kościoła największych, z którymi jak się okazało żył w dość dużej komitywie. Prócz tego niewiele o nim rzecz można. Mężczyzna wysokiego wzrostu, ciemnowłosy i szarooki. Odznaczał się niezwykle władczą postawą. Elegancki, wyniosły nieomalże, przed posądzeniem go o arogancję bronił go jedynie kpiący uśmieszek. Jednak to nie jego nienaganny wygląd był najważniejszy, lecz osobowość. Choć nigdy nie podnosił głosu, zachowywał się tak, jakby zdawał sobie sprawę z tego, że należy mu się całkowita uwaga i szacunek. Nie stroni i nigdy nie stronił od towarzystwa kobiet, nie raz się zdaje, że czaruje je mimo woli, samą swoją postawą. Zamyślone spojrzenie jego szarych oczu nie raz wręcz woła, by rozproszyć jego smutki, sprawić, by równe wargi wykrzywił uśmiech. Uśmiech przeznaczony tylko dla niej. I tu znów wkrada się obowiązek. Wszak mówimy tu o bogaczu, arystokracie, kimś, kto ma odpowiadać za rodzinny majątek i stałość rodu... Bo o jaki inny obowiązek chodzić by mogło?
Jakże odmienna jest jego podopieczna. Dziewczę, młoda kobieta, żywiołowa i energiczna. Wzrostu średniego, szczupłej sylwetki, o włosach wijących się w fale, złote i lśniące, niewątpliwy atut. Często się śmieje, a radosny ten śmiech sprawia, że niezależnie od własnego humoru, słuchacz ma ochotę jej zawtórować, zupełnie jakby swą radością mogła napełnić całe otoczenie. Z twarzy spoglądają szarozielone oczy, odzwierciedlające stan jej duszy, niby zwierciadło. Spojrzysz w nie raz, zieleń przeważa, przysuniesz się bliżej, widzisz szarość mocniejszą…  Dziewczyna ma skłonność do mówienie tego, co myśli i pakowania się w kłopoty, z których potem musi wyciągać ją Devril. Odmiennie niż jej opiekun, jest niezwykle szczerą osobą, pozbawioną tej nutki tajemniczości i zdecydowanie nie małomówną. Chyba, że znajdzie się w otoczeniu dostojników Kościoła, z którymi hrabia utrzymuje tak zażyłe kontakty. Wówczas staje się dziwnie milczącą. 

Zanurz się w czasie, daj się ponieść, zobacz, co przed tobą

zrób to, co niemożliwe, idź do źródła, do początku

Dla ciebie nie ma rzeczy niemożliwych

Nie, ani on ani jego podopieczna nie są zwykłymi ludźmi, choć na takich pozują. Hrabia jest Strażnikiem Czasu i to nie byle jakim. On jest Mistrzem. Jak każdy Strażnik Czasu jest więc długowieczny, a długowieczność ta nie wiadomo skąd się wzięła. Mówi się, że Strażnicy są zdolnymi alchemikami, którzy odkryli tajemnicę kamienia filozoficznego i nauczyli się wytwarzać eliksir życia. Mówi się, że to przeskoki w czasie tak wpłynęły na ich życie... Lecz choćby z powodu sekretu ich długowieczności ukrywać się musi każdy Strażnik. Drugą zaś przyczyną są owe przeskoki w czasie. Czas wzywa Strażników i tylko pełnoprawni są w stanie oprzeć się wołaniu, nie zanurzyć w strumieniu. Kto nie jest Strażnikiem nie zrozumie tego uczucia. Któż by nie chciał cofnąć się, spojrzeć na historię własnym okiem. Któż by nie chciał namieszać w dziejach, zmienić to, co było. Tego właśnie Strażnikom nie wolno. Oni są obserwatorami dziejów, oni stoją na straży wydarzeń i tego, co miejsce miało. Strażnikowi nie wolno zmieniać przeszłości. Przynajmniej w teorii. 

Bo Elain zmieniła przeszłość. W przeciwieństwie do rzekomego hrabiego, ona jest tylko adeptką, niedoświadczoną. On może wybrać, czy na wezwanie czasu odpowie, on może przenieść się sam, wedle własnej woli. Ona nie. Ona popełnia błędy, a drugie jej imię zdaje się brzmieć kłopot. Miała tylko patrzeć, świadek tego, jak zamordowano Mistrza Strażników. Jego, Devrila Wintersa. Zawaliła. Na całej linii. Dała plamę. Gorzej. Złamała najważniejszą zasadę Strażnika. Mistrz przeżył. Mistrz ją zobaczył. Mistrz zrozumiał. I gdy odchodziła, odszedł za nią. 

Mogło skończyć się do dla niej znacznie gorzej. Mogła zapłacić za swój błąd. W zamian została podopieczną Mistrza. Ale wszystko ma swoją cenę. Wciąż nie wiedzą, czy śmierć-która-nie-miała-miejsca wiązała się z sekretem Wintersa, czy z jakimś zbiegiem okoliczności. Wciąż obawiają się, że jest jeszcze jeden wróg, który czyha tuż za rogiem. Nie mylą się.

Przerzucał leniwie strony porannej gazety, gdy weszła. Blada, oczy jej były rozszerzone, jakby ze strachu. Jednak nie to uczucie grozy wyzierało z jej spojrzenia, a złości. I żalu.

- Devril, słyszałeś? Musiałeś słyszeć.

Przerzucił kolejną stronę, milcząc, niezainteresowany. Jedynie lekko uniesione brew świadczyła o tym, że śledzie jej słowa, czekając.

- Stracono ich. Wszystkich. Dobry Boże…

- Bóg nie ma z tym nic wspólnego. 

Jaki jest więc hrabia Drummor? Na to pytanie mieszkańcom Norrheim trudno odpowiedzieć. On po prostu jest. Trzyma się z daleka. Jedni powiedzą, że zbyt dumny jest, by się bratać z pospólstwem. Inni powiedzą, że jakieś niecne sprawki skrywa, nie chcąc na światło dzienne ich wymieść. Ci, co go poznali, a przynajmniej tak mniemają, opiszą go jako człowieka światowego, o manierach godnych pozycji, szerokich kontaktach i wiedzy o świecie. Zobaczą go człowiekiem stanowczym, pewnym siebie i poszukującym coraz to nowych rozrywek, coraz silniejszych podniet.
Więcej wie tylko on sam. I czas. 

POWIĄZANIA 

POBOCZNE 

_______________________________ 

Autorem artu jest razimo 

Karta może być jeszcze edytowana. Gotowość do wątków, powiązań - jest.