"Trzeba tylko iść naprzód, w ciemnościach trochę na oślep i próbować czynić dobrze. Jeśli zaś idzie o resztę, trwać i zdać się na Boga."

   Dorian Hereschkiell

         23 lata | Hati ; Havriell | półdemon

Idąc przez ulice Norrheimu mijasz wielu nieznanych ludzi, w tym Doriana. Bywało, że jak normalni ludzie wymieniliście ze sobą spojrzenia. Nie zwracał na siebie niewiadomo jakiej uwagi. Mężczyzna, będący zwolennikiem spokoju, wolał  raczej samotnie spędzać czas, głównie poświęcając go na różne obserwacje. Fakt, ciekawskie, ciemne oczy bardzo lubią spoglądać na wszystko spod ronda kapelusza, stąd mogłeś zauważyć, jak ten mężczyzna się komuś przygląda. Nie wydało ci się to jakieś podejrzane, wielu ludzi po prostu patrzy na innych, nie mając kreatywnego zajęcia. Więc poszedłeś dalej.

Słuchając pogłosek z rynku, dowiedziałeś się, ten facet że nazywa się Dorian Hereschkiell, ale wołają na niego Havriell lub Hati, i zawitał w Norrheim stosunkowo niedawno. W pierwszych dniach swojego pobytu w mieście udało mu się załatwić to, co wydawało się najważniejsze, w tym zaleźć nieduży dom i pracę. O ile dało się nazwać amatorskie aktorstwo pracą. Bądź co bądź zawsze wpadnie trochę groszy za kilka chwil błaznowania na ulicy. Dorian chętnie podejmuje się lekkich prac, takich jak opieka nad końmi, posprzątanie, pomoc w karczmie. Zarobek to zarobek. Oprócz tego Havriell ma nawet ładny głos, w związku z czym zdarza mu się gdzieś pośpiewać. Nie wiadomo, co wcześniej robił ani gdzie był, teoretycznie nie ma o nim żadnych informacji. No, nie licząc plotek pojawiających się wraz z przybyciem każdej nowej osoby. Zgodnie z nimi, jak i swoimi własnymi obserwacjami, wiadome jest, że cechą charakterystyczną Doriana jest czarny, długi płaszcz sięgający kostkom i tego samego koloru cylinder (jakby nie patrzeć, ciągle spotykany jest w takim stroju), a także trzy kolczyki pod dolną wargą oraz jeden w brwi. Które de facto są wynikiem przegranego zakładu.

Na uwagę zasługują także oczy, choć ciemne, da się dojrzeć tajemnicze przebłyski szkarłatu lub brązu, zależy pod jakim kątem się patrzy. Są takie, ponieważ, jak powszechnie wiadomo, oczy demona w ludzkiej postaci są całkowicie czarne. A on jest nim tylko w połowie. Krucze, lekko kręcone włosy ładnie komponują się z bródką mężczyzny. Raczej normalnego wzrostu, jakby ocenić byłby to metr osiemdziesiąt cztery. Hereschkiell zwykł przyodziewać ciemne rzeczy (aczkolwiek nie trzyma się kurczowo tej reguły), a przechodniom zdarza się określać go jako „tego ze śmieszną czapką”.

Wypytany o rodzinę, odpowie, że jedynym żyjącym krewnym jest jego brat. Że rodzice zginęli w pożarze, a młodsza siostra zniknęła bez śladu. Wyzna, że pochodzi z Tiermouhtu  za morzem południowym, gdzie był do osiągnięcia pełnoletniości. Wtedy wyruszył w podróż do nikąd (które okazało się Valnwerdem). Tylko bracia Hereschkiell wiedzą, jak jest naprawdę i najprawdopodobniej tak zostanie. Ze swoją innością Dorian stara się ukrywać jak najlepiej potrafi, co wychodzi mu całkiem nieźle. Czasami niemal zapomina, kim jest, a innym razem wręcz przeciwnie – chętnie paraduje z nietypowymi, długimi, niby wilczymi uszami i ogonem, na pierwszy rzut oka wyglądającym jak bicz włożony w spodnie. Innym razem jeszcze w zestawie ze skrzydłami i rogami.  Mimo wszystko nie patrzy na siebie jak na półdemona, tylko jak na zwykłego, prostego człowieka.

Relacje płynące z ust sklepikarzy uświadomią cię o różnych stwierdzeniach na jego temat, na przykład to, że kradnie, gwałci i morduje, że widziano go odprawiającego podejrzane modły, że regularnie pije krew. Oczywiście są to bzdury. Każdego ponosi fantazja, kiedy pojawi się „tajemniczy nieznajomy”, zwłaszcza non-stop chodzący w  płaszczu i cylindrze. Prawdą jest  to, że Dorian jest całkiem miłym i uprzejmym mężczyzną, zazwyczaj cichym, ale nie gardzącym rozmową. Niekiedy żartuje i opowiada historie, niekoniecznie prawdziwe, chociaż woli zdecydowanie słuchać. Pozytywnie i towarzysko nastawiony do świata. Nie tego można  było się spodziewać po półdemonie, prawda? No cóż. Po ojcu zostały mu demonie umiejętności, takie jak: czytanie w myślach (z czym się kryje) i na tej podstawie kłamanie, wykorzystujące ludzkie lęki, obawy i słabości, a także marzenia, tajemnice i przyjemności. Potrafi również opętać człowieka, aczkolwiek tylko naprawdę bardzo słabego psychicznie (lub w chwili ogromnego załamania), mając od tej pory całkowitą kontrolę nad swoją ofiarą, która staje się właściwie bezwolną marionetką. Opętane osoby są jakby uwięzione we własnym ciele, pozbawione woli widzą co demon robi ich rękami, ale nie mogą nic na to poradzić. Kiedy demon opuści ciało takiej osoby, ona zazwyczaj nic nie pamięta. Osobiście Dorian nie lubi opętywać ludzi, a robił to, zważając na długowieczność, z  braku zajęcia i dla zabawy. W sumie boi się egzorcyzmów, ale do tego nie przyznaje.

Choć Dorian jest tylko w połowie demonem, podobnie jak one nie znosi zapachu wody święconej (choć jest w stanie wytrzymać), a oblany nią traci na sile. Wejście na poświęconą  ziemię może sprawić mu problem, a krzyże działają na niego odpychająco.  Od Trójkąta Salomona i Wielkiego Pentaklu trzyma się z daleka i omija je szerokim łukiem, nie chcąc mieć z nimi nic wspólnego, nawet ich widzieć. Aniołów stara się unikać lub przynajmniej nie wchodzić im w drogę. Niektórzy ludzie mogą podświadomie wyczuwać obecność demonów, stąd też można czuć coś dziwnego, jeśli obok stoi Havriell, jednak nie wiedzieć, co to takiego. W sumie, trudno poznać, że nie jest pełnokrwistym demonem.
W ogóle trudno określić jego rasę, głównie przez atawizm, przez który jego kły są nadmiernie rozwinięte. Nie rażąco, ale jednak widocznie różnią się od zębów przeciętnego człowieka. Nie raz miał przez nie problemy, więc stara się zbytnio nie śmiać ani nie uśmiechać szeroko.

Jak na półdemona, jest dość honorowy i rzadko zachowuje się zgodnie ze stereotypem złego. Na przykład: nie atakuje bezbronnych i dzieci, chyba, ze jest to jedynym wyjściem. To samo tyczy się atakowania od tyłu. Szanuje, nie lekceważy wrogów, ale także ich nie przecenia. Wprawdzie szacunek ma do każdej istoty, a w szczególności do kobiet. Mężczyzn traktuje na równi z sobą. Jacy by nie byli.

Dorian ma dość dziwne zainteresowanie. Otóż, ciągnie go do wszelakich świec, czaszek i rzemyków. Często na szyi zwisa mała czaszka jakiegoś gryzonia lub kota, zakryta płaszczem, żeby się nikt nie przyczepił. Co jak co, facet nie ma ochoty spłonąć na stosie.

[ Dzień dobry, valnwerdczycy. C:

Na początku wspomnę, że absolutnie nie miałam pomysłu na kartę postaci. Myślałam, że sama z siebie wyjdzie dużo lepiej, ale wyszło jak wyszło i mam nadzieję, że jest wszystko w miarę jaśnie przedstawione. :c A jakby co – śmiało pytać. Postać jest nowa, co za tym idzie wiele szczegółów może być dodanych lub/i zmienionych. Najłatwiej mi określić postać, jeśli nią grałam, a tym biednym panem jeszcze nie miałam okazji.

Na wątki i powiązania jak najbardziej na „tak”. Tyle że mam mały kłopot, mianowicie zaczynanie bardzo kiepsko mi idzie. :c’
Cytat jest tworem  Alberta Camusa. A jakby kogoś ciekawił głos Doriana, proszę.

W każdym razie, miło mi do was dołączyć i myślę, że nie będę taka zła. O numer kontaktowy (GG) można poprosić, lub zwrócić się z tym do Wynna. Jak się chce.]